تاثیر کربوکسی‌تراپی روی سایه (لکه) ها، ادما، و هرنی‌های چربی زیر چشم‌ها
تلاش برای کاهش و یا به تعویق انداختن نشانه‌های پیری پوست، باید شامل روش‌هایی باشد که مزایای آن‌ها نسبت به خطر ناشی از عوارض جانبی آن‌ها بیشتر باشد. در سال‌های اخیر، روش‌های جدیدی جایگزین روش‌های تهاجمی و قدیمی گردیده. امروزه روش‌های غیرتهاجمی‌تری نسبت به جراحی پلاستیک برای کاهش پوست اضافه روی پلک‌ها استفاده می‌شود. کربوکسی‌تراپی به نظر می‌رسد تنها روش اثرگذار روی تمام علایم پیری پوست می باشد. برای مثال اثرگذاری آن روی از دست دادن الاستیسیته، چروک‌ها، سایه‌ها، تورم‌ها و هرنی‌های چربی زیر چشم است.
گروهی از محققان در مطالعاتشان به بررسی تاثیر کربوکسی‌تراپی روی کاهش چروک‌های اطراف پلک و سایه‌های چشم پرداختند. 90 بیمار، هفته‌ای یک بار، برای مدت هفت هفته، تحت تزریق زیرپوستی CO2 قرار گرفتند. اثرات این درمان با استفاده از عکس ارزیابی شد. fioramonti و همکاران مشاهده کردند که الاستیسیته‌ی پوست ارتقا پیدا کرد، چروک‌ها کاهش یافتند، مقدار چربی بافت کم شد و سایه‌های زیر چشم وضوح خود را از دست دادند. بر اساس گزارش نویسندگان، تکنیک کربوکسی‌تراپی به منظور کاهش علائم پیری پوست به عنوان یک روش مؤثر شناخته شده است. این موضوع به خاطر بازسازی کلاژن‌ها، ارتقای ریزجریان پوست و کاهش بافت چربی رخ می‌دهد.
تاثیر کربوکسی‌تراپی روی بافت چربی و کاهش سلولیت
بیشتر درمان‌هایی که برای کاهش بافت چربی استفاده می‌شوند، شامل اثرات ترمولیپوتیک (رادیوفرکونسی) و یا آسیب به سلول‌های چربی (cryolipolysis, ultrasonic cavitation of fat tissue) می‌باشند. تعداد کمی از درمان‌های زیبایی روی از بین بردن علت‌های ایجاد بافت آدیپوز و سلولیت تمرکز دارند. از جمله این علت‌ها می‌توان به بیماری‌های ریزجریان خون و lymphatic stasis در بافت زیرپوستی اشاره کرد. کربوکسی‌تراپی یک راهکار مؤثر برای کاهش این مشکلات است چرا که ریزجریان محلی را ارتقا می‌دهد و به پرفیوژن بافتی در بافت‌های اطراف کمک می‌کند. Brandi و همکاران، اثر مثبت کربوکسی‌تراپی روی بافت زیرپوستی را تأیید کردند. در مطالعه‌ی آن‌ها، 250 میلی‌لیتر کربن دی اکسید در 100 سانتی‌متر مربع از سطح پوست، برای مدت سه هفته و هفته‌ای دو بار با فاصله زمانی 2-3 روز، به بیماران تزریق شد.
آنالیز ساختاری انجام شده با میکروسکوپ نوری، نشان داد که سلول‌های چربی در بافت زیرپوستی از بین می‌روند و تری‌گلیسیرید در فضاهای بین سلولی آزاد می‌گردد که نتیجه‌ی کافت (lysis) آدیپوسایت‌ها می‌باشد. نمونه برداری، تست‌های داپلر و اندازه گیری tcPO2 (اندازه گیری فشار نسبی اکسیژن)، اثرات مثبت به دست آمده را تأیید کردند. هم‌چنین، آن‌ها ضخیم شدن درم را مشاهده کردند. گسترش کلاژن‌ها نیز در مقایسه با حالت اولیه بیشتر اتفاق افتاد و قطر کلاژن‌ها افزایش یافت. از نشانه‌های تغییر در ریزجریان می‌توان به افزایش پرفیوژن اندازه گیری شده با داپلر و افزایش فشار نسبی اکسیژن اشاره کرد.
کربوکسی‌تراپی می‌تواند پس از جراحی نیز استفاده شود. مثلاً پس از لیپوساکشن یا برداشتن چربی اضافه با جراحی. در نتیجه‌ی افزایش اکسیداسیون بافت، عرضه‌ی خون در محل‌های تحت درمان افزایش می‌یابد. اتساع عروق پوستی و افزایش دما (با میانگین 3.48 درجه) در محل تزریق کربن دی اکسید مشاهده شد. هم‌چنین، کربوکسی‌تراپی الاستیسیته‌ی پوست را ارتقا می‌دهد. این اتفاق درنتیجه‌ی بازسازی کلاژن‌ها، و کاهش مقدار آدیپوسیت‌ها به علت افزایش فشار مکانیکی ناشی از گاز روی غشای آن‌ها، رخ می‌دهد.
در مطالعه‌ای توسط brandi و همکاران، لیپوساکشن را با کربوکسی‌تراپی ادغام کردند. بیماران به سه گروه تقسیم شدند. یک گروه فقط تحت لیپوساکشن قرار گرفتند، گروه دوم لیپوساکشن و کربوکسی‌تراپی را تجربه کردند و گروه سوم فقط کربوکسی‌تراپی شدند. الاستیسیته‌ی پوست توسط cutometer اندازه گیری شد. مطالعه‌ی آن‌ها نشان داد که الاستیسیته‌ی پوست در بیماران تحت لیپوساکشن 47.5 درصد، در بیماران تحت لیپوساکشن و کربوکسی‌تراپی 53.8 درصد، و در گروه تحت کربوکسی‌تراپی 55.5 درد افزایش یافت. آن‌ها هم‌چنین دریافتند که کربوکسی‌تراپی یک متد بهینه در کاهش توزیع غیریکنواخت بافت چربی پس از لیپوساکشن می‌باشد، که رضایت بیماران پس از عمل جراحی را افزایش می‌دهد.
Pianez و همکاران در مطالعاتشان تأثیر گذاری کربوکسی‌تراپی روی کاهش سلولیت در ناحیه‌ی باسن و ران‌ها را بررسی کردند. کربن دی اکسید در 10 نقطه (4 تا در ناحیه‌ی باسن و 6 تا در ناحیه‌ی پشت ران) تزریق شد. در هر تزریق، 80 میلی‌لیتر گاز با نرخ جریان 80 میلی‌لیتر بر دقیقه تزریق شد. تاثیرات کربوکسی‌تراپی با استفاده از مقایسه‌ی عکس‌های دیجیتالی و تست‌های اولتراسوند، ارزیابی شد.
این ارزیابی‌ها، قبل از اولین جلسه‌ی درمان و 7 روز پس از آخرین جلسه‌ی درمانی انجام شد. پس از انجام درمان، کاهش درجه‌ی شدت سلولیت از III به II مشاهده شد. آنالیز کیفی نشان داد که بافت زیر پوستی و fibrous septa در لایه درم، ارتقا پیدا کرده است. این ارتقا به علت بازسازی (ضخیم‌تر و کوتاه‌تر شدن) فیبرهای کلاژن و افزایش مقدار آن‌ها رخ داد. هم‌چنین، اثر لیپولیتیک محلی نیز مشاهده شد. نویسندگان نتیجه گرفتند که کربوکسی‌تراپی یک روش مؤثر در کاهش سلولیت در ناحیه‌ی باسن و ران است.
Lee نیز تاثیر کربوکسی‌تراپی روی سلولیت را مطالعه کرد. 110 بیمار تحت تزریق قرار گرفتند. عمق تزریقات، 10 تا 13 میلی‌متر بود. حجم 500 تا 1000 میلی‌لیتر CO2 به پوست ناحیه‌ی شکمی، و 800 تا 1000 میلی لیتر از آن به هر ران در طول 20 تا 30 دقیقه تزریق شد. در تمام بیماران، کاهش محیط شکمی و سلولیت، و هم‌چنین کاهش چشم‌گیر وزن مشاهده شد.
درمان آلوپسیا با کربوکسی‌تراپی
ابزارهای تشخیص و تشخیص نهایی درست برای تعیین متد درمان آلوپسیا از اهمیت زیادی برخوردارند. گزینه‌های درمانی شامل درمان سنتی (دارو های antiandrogen، immunotherapy، PUVA photochemotherapy) و درمان حمایتی (مکمل‌های ویتامین)، مراقبت از پوست (شامپوها، نرم کننده‌ها)، و درمان‌های زیبایی مرتبط با درماتولوژی مانند مزوتراپی با سوزن، پلاسما غنی از پلاکت، و نور درمانی با LED می‌باشند. کربوکسی‌تراپی به عنوان یک درمان مؤثر برای آلوپسیا پیشنهاد می‌شود. King و همکاران، تأثیر کربوکسی‌تراپی را روی androgenetic alopecia، alopecia areata، و alopecia universalis بررسی کردند.
پنج جلسه‌ی درمانی روی چهار نفر با فاصله‌های زمانی 1 تا 3 هفته صورت گرفت. بر اساس گزارش محققان، پس از انجام کربوکسی‌تراپی، رویش دوباره‌ی مو در محل‌های باریک شده (thinning sites) در بیماران که کچلی androgenic داشتند مشاهده شد. رویش دوباره‌ی مو در بیماران دارای alopecia universalis نیز گزارش شد. هیچ تفاوتی در مورد بیماران alopecia areata مشاهده نشد. این اثرات، در نتیجه‌ی تحریک رگزایی و کلاژن زایی، و توسط سلول‌های بنیادی و فاکتورهای رشد مختلف (مخصوصاً فاکتور رشد اندوتلیال وریدی که می‌تواند روی رشد فولیکول‌های مو اثر بگذارد) شکل گرفت. نویسندگان بیان کردند که حداقل 6 جلسه‌ی درمانی با فاصله‌ی زمانی 1 تا 3 هفته لازم است. این نتایج بسیار امیدبخش است و می‌تواند مشوق مطالعات بیشتر باشد.
اثرات جانبی
بدن انسان در حالت استراحت 200 میلی‌لیتر کربن دی اکسید تولید می‌کند. این مقدار در حین فعالیت فیزیکی تا 10 برابر افزایش می‌یابد. مقادیر زیاد کربن دی اکسید به صورت گاز در حین عمل جراحی لاپاراسکوپیک به بدن وارد می‌شود. کربوکسی‌تراپی یک فرآیند ساده و ثابت شده است. بیماران ممکن است در محل تزریق احساس درد، سوزش و یا خارش داشته باشند. در نتیجه‌ی افزایش ریزجریان در محل تحت درمان، دما ممکن است برای 10 تا 20 دقیقه افزایش یابد. پس از درمان، بیماران ممکن است یک حس ضعف و حساسیت در محل درمان داشته باشند. Petechiae و هماتوم ممکن است پس از تزریق CO2 ظاهر شود، اما پس از مدت کوتاهی از بین می‌رود.
تداخلات درمانی با کربوکسی‌تراپی شامل بیماری‌هایی می‌شود که اعضای شرکت کننده در متابولیسم و حذف کربن دی اکسید را درگیر می‌کنند. از جمله‌ی این بیماری‌ها: نارسایی کلیوی، نارسایی قلب، نارسایی تنفسی، سکته، آنمی، سرطان‌ها، بیماری‌های بافت پیوندی، بیماری‌های واگیر و عفونی، و هم‌چنین درمان‌هایی که با بازدارنده‌های carbonic anhydrase انجام می‌شوند. تعداد جلسات درمانی می‌تواند تفاوت داشته باشد مثلا چند از جلسه تا هزاران جلسه، بسته به مشکل کلینیکی و شدت اختلال است. کربوکسی‌تراپی معمولاً در فاصله‌های زمانی هفتگی انجام می‌شود. هم‌چنین تاثیر کربوکسی‌تراپی پس از چند جلسه قابل لمس است.
خلاصه
کربوکسی‌تراپی یک جایگزین مؤثر برای مقابله با کاهش الاستیسیته‌ی پوست، کاهش سایه‌ها، ادما، هرنی‌های چربی زیر چشم، علایم کشیدگی، سلولیت و چربی اضافه‌ی بدن است. از آنجا که کربن دی اکسید یک ترکیب فیزیولوژیک حاضر در بدن ما است، تزریق آن هیچ واکنش جانبی قابل ملاحظه‌ای، از جمله واکنش‌های آلرژیک را در پی ندارد. در مقایسه با سایر روش‌های مورد استفاده در درماتولوژی زیبایی و آرایشی، کربوکسی‌تراپی خطر کمتری دارد و فعالیت شغلی روزمره را محدود نمی‌کند.
حتما بخوانید: کربوکسی تراپی! خداحافظ سلولیت…؟